Ada Breedveld is een Amsterdamse kunstenares met een opvallend kekke Rotterdamse – opgestroopte mouwen! – mentaliteit. Uit haar werkplaats gaat een bonte stroom kunstwerken, schilderijen, grafiek, bronzen, etsen en olifanten, de wijde wereld in.
Ada heeft zichzelf het vak geleerd. Was nooit op een academie of overeenkomstige opleiding. Zo lang zij zich kan herinneren tekende en schilderde zij de ganse dag. In een schoolrapport uit 1959 van de Tweede Christelijke Huishoud- en Industrieschool lezen we dat klasselerares Juffrouw Lolkema schrijft: “Ada moet zich op school veel meer aan de les geven en niet steeds proberen te tekenen onder de les”. Maar Ada zette haar zin door, van jongsaf wilde ze schilderes worden. En dat lukte. School? Nee, liever niet. Ada houdt niet van school en ook niet van schools. Het leven zelf werd haar universiteit.
Ada begon in de jaren zeventig in Rotterdam te exposeren en kreeg direct een eervolle prijs. Maar het was zwoegen en ploeteren geblazen om het hoofd boven water te houden. Ada was daarom ook een paar jaar postbode om geld te verdienen.
In die tijd liet zij zich geboeid inspireren door het surrealisme – een kunstrichting waarbij niet de zichtbare werkelijkheid buiten ons maar de fantasie vanuit ons diepste innerlijk (dromen bijvoorbeeld) ijkpunt voor kunst moet zijn. Gaandeweg vond ze haar eigen zo typerende stijl en thema: de imposant-aanwezige grote Vrouw.
Zij wordt iconografisch verbeeld als de sublieme levenskunstenaar. Met een lied op de lippen, een glas in de hand, een vogeltje in de blauwe lucht, bij de lustige accordeon en op de grote tuba, zo varen haar scheepjes voorbij!
